Ten tekst brzmiał w mojej głowie przez całe dzieciństwo, zaraz po słynnym: „zjedz mięso zostaw ziemniaki’;) Czyli w efekcie końcowym nigdy nie zjadałam mięsa i nie znosiłam warzyw. Jak to gusta się zmieniają, obecnie uwielbiam warzywa.
Tak to jest z tymi powrotami, miało być regularnie, miała być cała naprzód, a jak przyszło co do czego to się okazało, że ostatni lisi wpis pojawił się 14 stycznia, dzisiaj mamy 18 luty! O rany, czy to ja, czy też ten czas tak niemiłosiernie umyka…? Ale tak sobie myślę czy należy się nad tym rozwodzić? A skąd! 😉
Temat broszek ciągnie się dalej i nie dość, że się ciągnie to jeszcze mnie wciągnął. To znaczy wciągnął mnie wcześniej, ale po tej całej przerwie myślałam, że już mi przeszło…nic bardziej mylnego 😉
Nie raz już wspominałam, że w dużej części moich projektów pomiędzy początkowymi założeniami a efektem końcowym jest czarna dziura. Miał być wisior a jest broszka, miało być małe i skromne a jest duże, miało być delikatne zdobienie a wyszło na bogato, jak w Rosji i tak w kółko.
Mamy wakacje, mamy lato, ale ostatnio wcale tego nie odczuwam. Z natury jestem zmarzluchem, więc każdy upał jest mile widziany. W związku z tym na przekór pogodzie dzisiaj będzie akcent letni.
Nie sugerujcie się tytułem, to nie jest kolejna antyreklama mojej pracy 😉
Dzisiaj będzie babka, ale nie taka na słodko, do schrupania, ale słodka też będzie.
Zimy mam już powoli po dziurki w nosie, nie dość że zimno, ślisko, smog, to jeszcze wszyscy wkoło chorzy. Normalnie strach z domu wychodzić. Z ogromnym utęsknieniem, nostalgią oraz łezką w oku oczekuję na wiosnę.
Kupować czy nie kupować? Oto jest pytanie…zapewne zadawane sobie przez każdego rękodzielnika na całym świecie. Ostatnio sobie myślę, że może ze mną coś jest nie tak. W moich przydasiach roi się od koralików, półfabrykatów, kaboszonów i tym podobnych bezeceństw, ale ciągle czegoś mi brakuję i bezustannie jest mi coś potrzebne. Frustrujące!
Pseudo – «pierwszy człon wyrazów złożonych będących nazwami i określeniami osób, rzeczy lub zjawisk, które nie są tym, co udają lub naśladują». Stąd moja pseudokamea, niby kamea a jednak nie…jedynie kaboszon, który kameę udaje. Jakiś czas przeleżał gdzieś w czeluściach moich przydasiów, aż do dzisiaj kiedy ujrzał światło dzienne.